Mostrando entradas con la etiqueta Victor Guiu Aguilar. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Victor Guiu Aguilar. Mostrar todas las entradas

domingo, 17 de marzo de 2013

Fotopoema: La Europa del Aborigen









Victor Guiu Aguilar








sábado, 16 de marzo de 2013

HAIKU DIABÉTICO





Café solo y,
un, dos, tres, cuatro, cinco:
Coca cola Light.



Victor Guiu Aguilar

viernes, 15 de marzo de 2013

SON



sonius son,
sonez de son,
que suena,
e suenia,
suenia…

Suenios e sospiros;
sentius.




Victor Guiu Aguilar

jueves, 14 de marzo de 2013

Etapa Vigésima





(Grenoble se escribe Grenoble pero se pronuncia -en francés- Grenoble)



Cuarentaydosmilquinientos metros de crono individual.
Cuarentaydosmilquinientos metros para decidir un Tour y consagrar una vida.
Cuarentoydosmilquinientos metros.
Rodillo.
Sudor.
Ojos en blanco.
Dolor.


Surgirán las dudas. El perdón. Los perdones.
Y sobre todo las preguntas.
¿Por qué no ataqué?
¿Por qué reservé?
¿Por qué me caí?
¿Por qué no sufrí?
¿Por qué?


Cuarentaydosmilquinientos metros hasta la meta.
Solo.
¡Allez, Allez!*


Tresmiltrescientoscuarenta.
Tresmiltrescientoscuarenta segundos.
Tresmiltrescientoscuarenta pulsos en la sien.


París. Un salto de canguro.
París.
La gloria.


*En Aragón se suele usar el “Tira, Tira”. La marea naranja apuesta por el “Aupa, Aupa”.



Victor Guiu Aguilar


miércoles, 13 de marzo de 2013

MAMA






Mami se encoje,
se acurruca en la cama,
coge al ninón,
lo acapara con sus brazos,
lo mira,
lo besa con cariño
y pasa su cara con grandes ojos protectores
por la carita despistada de Manuel.


Y Manuel se asoma al mundo
a través de esos roces,
de esas carantoñas,
buscando el jugoso pezón que todo lo llena.
Se preta fuerte apretando sus puñitos
de boxeador llorón,
de futuros extraños,
que no existen más allá de la cama,
de la muga que hace mamá con su cuerpo,
o de los brazos de los tatos,
cuando te agarran fuerte,
para que nunca te vayas de su lado.


O todo el mundo en el instante sublime que eres más que niño,
de tan niño que eres.



Victor Guiu Aguilar

martes, 12 de marzo de 2013

EUROPA ME ENROCA




Rocoso os observo
desde mi atalaya rocosa.
Me enroco.
Rocosa bandera de humo.
desde rocosas habitaciones bilaterales.
Se enrocan.
Bruselas se apelmaza,
con café solo, foto y caspa.
Nos enrocan.
Y veo que a mí me abrazan al pedregal,
recorriendo huesos,
recomiendo tierras,
vomitando atardeceres...
Me enrocan.



Victor Guiu Aguilar




lunes, 11 de marzo de 2013

CAMIN DE NINON






Güei me debanto e soi bertiz cobalto d´a piramide de ¿Maslow?
Ayere, sin dembargo,
me chité n´os soleros,
alazet de piramide.
Feito e més desfeito de guambra.


Barco e desoro d´a mía tristura.
Que en ba e torna ta ra tierra,
cuan mira ro suenio polido d´o ninon suyo,
a ra falda d´o leito
que se´n torna frior e baruca.


Güei me debanto, ensisto
E soi o bertiz cobalto d´a piramide de ¿Kefrén?
¿U Micerinos?


O lumero uno d´as presonas.
O poeta e falordiaire que s´ascuita cuan charra.
Ista nuei estase de rebés.
Blincaré de pares as escaletas.
M´amortaré de yo e ta yo.


E maitín,
seré.
Sin guaire cosa que trafegar.
ni casa mía, ni fillos,
ni esbenidero,
ni ilusión.


Tornaré á puyar escaletas,
e á baxar-las.
Lo me dizió ro mío endocrino.


Ixo rai,
dizió,
que fese esporte



Victor Guiu Aguilar


domingo, 10 de marzo de 2013